Szczerze mówiąc, był moment, kiedy ten film obejrzałam niedbale, bez entuzjazmu, chyba nawet nie dotrwałam do jego końca, ale ostatnio po niego sięgnęłam. Był mi jakoś na tyle obojętny, że stwierdziłam, że jest odpowiedni na niedzielny wieczór. Tym razem jednak nie skończyłam go w połowie, ale dotrwałam do końca i obraz, który stanął przed moimi oczami wywołał lawinę łez.
Dziś bardzo trudno jest znaleźć film, który będzie mógł być nazwany przez nas wyjątkowym. Dzieje się tak dlatego, że produkcja filmów o różnej tematyce, jest na olbrzymią skalę i niekiedy ciężko przebić się z czymś nowym przez ten gąszcz, a jeżeli się już uda, to może to być chwilowe, bo pojawi się coś również dobrego.
Dla mnie Pamiętnik od pewnego, niedzielnego popołudnia to klasyka. Poruszony w nim wątek miłosny, który mnie wzrusza, nadaje wiary w lepsze jutro to ukazany obraz pary staruszków, będących ze sobą na dobre i złe, w zdrowiu i chorobie, Obraz ten jest tak piękny, że aż nierealny. Właściwie brakowało mi słów na opisanie tej przepięknej historii, którą ujrzałam, dlatego sięgnęłam po książkę Nicholasa Sparksa na podstawie której film powstał i wydaje mi się, że nic piękniejszego od tego co napisał Sparks dodać się nie da.
A widok dwojga starszych osób, spacerujących, trzymających się za rękę, wywołuje od tamtej pory mój uśmiech na twarzy i łzę w oku.